باد به آرامی شاخه های درختان سرو و صنوبر را می لرزاند و در میان بوته های گل سرخ و درخت یاس پر گل می پیچید و پیچک های آویخته بر دیوار را تکان می داد. نهال های جوان لیمو و درختان بهار نارنج با اشاره ی نسیم می رقصیدند و ماهی های قرمز درون حوض با حرکات خود، امواجی را در آب پاک و زلال ایجاد می کردند. پرندگان سرمست از بوی بهار می خواندند و خانه ی بزرگ و قدیمی را از آواز خویش پر می کردند. خانه ای با ساخت قدیمی، پنجره های ارسی، اتاق های متعدد و مفروش به فرش های قدیمی با لاله ها و شمعدان های ناصرالدین شاهی در وسط شهر شیراز و در یک کوچه ی قدیمی که گویی زمان در آن، از حرکت باز ایستاده است. خانه ای زیبا که سکوتی وهم آلود و آرامشی غم انگیز احاطه اش کرده بود. گویی هیچ کس در آن زندگی نمی کرد و وجود هیچ ذی روحی در آن احساس نمی شد. خانه ای که با همه ی زیبایی و استحکامش، قدیمی و متروک و فراموش شده به نظر می آمد.
اما طرف های عصر، وقتی که هوا رو به خنکی می رفت سایه ی دختر بچه ای نحیف و لاغر و پیرزنی خمیده قامت، بر دیوارهای ساکت عمارت منعکس می شد. این دو نفر تنها ساکنین خانه ی بزرگ محسوب می شدند.
